Patagonië, een plek die voor velen tot de verbeelding spreekt en waar menig backpacker z'n zinnen heeft op gezet. Maar is het ook een bestemming die de moeite waard is als je liever die rugzak thuis laat en inruilt voor een meer gangbare koffer aangezien je met een 70-plusser op pad bent? Ik zocht het alvast uit.
Enkele jaren geleden bezocht het Jumpseat team reeds Torres del Paine (je kan hun ervaring hier nog even nalezen) Nationaal Park dat in het Chileense deel van Patagonië gelegen is, echter was het toen voornamelijk om 1 van de bekendste en tevens mooiste trekking routes heer en meester te maken, namelijk het befaamde O-circuit.
Die trekking was deze keer niet aan de orde want zoals jullie misschien al gemerkt hadden ging ik eerder dit jaar mee op een expeditie cruise naar Antarctica samen met m'n vader die toch al even de kaap van de 70 gepasseerd is. Het originele reisschema werd deels aangepast vlak voor onze afreis waardoor we ineens een week vrij hadden tussen onze terugkeer in Ushuaia en ons vertrek naar huis vanuit Buenos Aires.
Een week is echt peanuts in Zuid-Amerika en eens je beseft hoe uitgestrekt Argentinië en Chili zijn, moet je voor jezelf keuzes beginnen maken en specifieke plaatsen eruit kiezen om te bezoeken. Onze keuze viel op een korte stop in Patagonië (zowel de Argentijnse als de Chileense kant) en een blitzbezoek aan de beroemde Foz d'Iguazu watervallen. 
Vanuit Ushuaia zijn er slechts een handvol manieren om terug richting het noorden te trekken. De bus is zonder twijfel de beste beslissing als je het relatief goedkoop wil houden, echter zijn de reistijden soms erg lang en aangezien we reeds een krap schema hadden viel deze optie weg, althans toch vanuit Ushuaia. Een andere optie is het huren van een auto maar daarmee verlies je ook relatief veel tijd, om nog maar te zwijgen van de huidige prijzen die de verhuurkantoren hanteren. Zeker als je kijkt naar de meerprijs om de grens met Chili over te steken en eveneens om het voertuig op een andere bestemming terug in te leveren. 
Dus was het enige alternatief het vliegtuig. Gelukkig zijn er rechtstreekse vluchten vanuit Ushuaia naar El Calafate, een klein stadje dat de perfecte uitvalsbasis zou zijn voor onze eerste dagen. Aerolineas Argentinas heeft grotendeels nog steeds een monopolie met betrekking tot vluchten vanuit het zuiden, met als gevolg dat de vlucht van amper 75 minuten een stevige duit kostte, maar het zou ons wel een extra dag opleveren om te spenderen in Patagonië. 
Eens aangekomen in El Calafate hebben we wel een auto gehuurd omdat het makkelijker is om op die manier naar de bekende Perito Moreno gletsjer te rijden. Hierover straks meer.
Zoals reeds vermeld was de extra kost om de grens over te steken met een huurwagen enorm, dus opteerden we voor de bus om ons van El Calafate naar Puerto Natales te brengen. Een comfortabele rit die tussen de 5 a 6 uur in beslag neemt. Veel hangt af van hoe vlot het gaat bij de grens overgangen. De Argentijnse kant was bij ons tweemaal enorm snel in orde, hetgeen niet kan gezegd worden van de Chileense kant. Tickets voor de bus kan je makkelijk online bestellen en er zijn meerdere maatschappijen waaruit je kan kiezen. Wij gebruikten Bus-Sur en waren zeer tevreden. 
Vanuit Puerto Natales ging het dan in 1 rechte lijn naar het Torres del Paine National Park dankzij de transfer die we met het hotel geregeld hadden. Het kan goedkoper en anders, maar op deze reis moest ik toch een bepaald comfort in acht houden aangezien ik niet alleen op pad was.
We verbleven in het prachtige RIO Serrano hotel & spa, een bewuste keuze want zij werken samen met The Massif, een soort van lokale touroperator die allerlei transfers en excursies ter plekke regelen. Op die manier was ons transport in 1 klap geregeld, zowel in het park alsook de transfer terug naar El Calafate. Die laatste was wel een dure grap maar het bespaarde ons wederom veel tijd en zorgde ervoor dat we in 1 dag van Torres del Paine op tijd in El Calafate konden geraken om onze namiddagvlucht naar Buenos Aires te nemen.
Deze enorme gletsjer is één van de absolute hoogtepunten in Patagonië en dit valt ook dadelijk op eens je in El Calafate aankomt. Dit kleine stadje is de perfecte uitvalsbasis om het Glaciares National Park te bezoeken waar Perito Moreno in gelegen is. Er zijn massa's hotels, b&b's, restaurants, winkels, supermarkten....letterlijk alles wat je nodig hebt voor ieder type van vakantie. We verbleven in het Edenia hotel, niet direct onze eerste keuze maar wanneer alles last minute moet geboekt worden in het plaatselijke hoogseizoen, mag je niet te veeleisend zijn. 
Het Glaciares National Park is een dik uurtje rijden vanuit El Calafate, en onderweg is het zicht op het helder blauwe Lago Argentino met de impressionante bergen op de achtergrond een lust voor het oog. Ook opletten voor eventuele wilde dieren die de weg oversteken zoals de guanaco wat veel gelijkenissen heeft met een lama. Eens je het park binnen rijdt kronkelt de weg doorheen een prachtig groene omgeving tot je die eerste glimp van de immense gletsjer te zien krijgt. Met een lengte van 30 kilometer en een oppervlakte van ongeveer 250 vierkante kilometer is dit echt een indrukwekkend wonder der natuur. 
Daar waar de weg ten einde loopt is een ruime parking voorzien en van hieruit kan je eventueel nog een paar honderd meter verder met een shuttle bus die je boven op de top van de heuvel afzet. Van hieruit vertrekken allerlei wandelpaden naar de verschillende uitzichtpunten van waaruit je telkens een andere perspectief krijgt op de Perito Moreno. De wandelpaden zijn zeer makkelijk begaanbaar, en ondanks het feit dat het de grootste attractie is aan de Argentijnse kant van Patagonië, toch voelt het niet overdonderend aan. 
Je kan eventueel ook met de boot iets dichterbij varen en zo een beter zicht krijgen van de 70 meter hoge ijswand. Maar aangezien wij een paar dagen ervoor nog in het gletsjer walhalla (beter bekend als Antarctica) waren verkozen we om die boot te laten voor wat het was. Niettemin is Perito Moreno zeker de moeite waard om te bezoeken en als je net zoals ons stralend weer hebt is het helemaal top.
Ik twijfelde eerst de grens over te steken om de Torres te gaan bezichtigen want aan de Argentijnse kant is er meer dan alleen maar Perito Moreno dat de moeite waard is. Toch nam de nieuwsgierigheid de bovenhand aangezien de Torres del Paine als het 8e wereldwonder wordt beschreven, wat op zich niets wil zeggen maar niettemin werkt de marketingtruc wel. 
Het eerder vermelde RIO Serrano hotel was een echte voltreffer met comfortable kamers, heerlijk eten maar vooral een ongelooflijk zicht op het ganse massief dat de hele streek domineert. Het is eigenlijk de perfecte one-stop-shop voor mensen die in alle comfort de streek willen ontdekken dankzij hun perfecte ligging (vlak aan de rand van het Torres del Paine National Park), het relatief luxueuze verblijf en het feit dat je in het hotel zelf alle excursies kan regelen via The Massif.
Ook al kan je de met sneeuw bedekte toppen reeds van ver bewonderen zonder het park binnen te gaan, toch is er nog een groot verschil eens die mastodonten dichterbij zijn en je pas echt een indruk kan vormen van hoe groots en spectaculair de natuur zich hier manifesteert. Het O-circuit is dan wel niet voor ons weggelegd, toch zijn trektochten de beste manier om het park te ontdekken. Een van onze eerste tochten ging naar Condor viewpoint, wat op de top van een grote rots gelegen is van waaruit je een waanzinnig zicht hebt. De naam komt trouwens van het feit dat de enorme Andes condor hier geregeld te spotten valt dankzij de stevige wind die op deze plek omnipresent is. Er is zelfs een condor die een nest heeft enkele tientallen meters onder de top en als bij wonder zagen we hem aanvliegen terwijl we bezig waren met de beklimming. Eens bovenop de top was de wind echt zo fel dat we bijna weggeblazen werden. De kracht van de natuur blijft een fenomeen dat respect afdwingt.
Een andere dag hadden we geopteerd om met de wagen een groot deel van het park te verkennen en onderweg op geregelde tijdstippen te stoppen. Het doel was het noorden van het park te bereiken van waaruit we een andere zicht zouden krijgen op de effectieve Torres del Paine, de 3 bekende granieten rotsen die uit het massief naar de hemel reiken en die het uithangbord van het park vormen, ook al is de rest van het Paine massief zeker even impressionant. De wegen in het park zijn perfect onderhouden en ondanks het zogezegde hoogseizoen valt er weinig verkeer te merken. Onderweg is het enne uitzicht al adembenemender dan het andere en zonder al teveel moeite zie je eveneens veel van de lokale fauna. Guanaco's, flamingo's, condors, .... ze passeren allemaal de revue. Wat me ook opvalt is de wispelturigheid van het weer, dat letterlijk van zonnig en aangenaam naar guur, grijs en echt kil kan overslaan in enkele minuten. Het zorgt wel voor de nodige veranderingen van licht en kleuren wat natuurlijk altijd een plezier is voor diegenen die graag hun camera boven halen. 
Helaas waren de weergoden ons niet al te gunstig gezind op deze dag waardoor de 3 pieken nooit volledig uit de wolken tevoorschijn kwamen. Maar dat is deel van het avontuur en we hadden al de andere dagen wel het geluk om van stralend weer te mogen genieten dat zowel in de ochtend als avond het massief in een prachtige warme gloed omhulde. 
Spijtig genoeg was onze tijd zeer beperkt en konden we dus maar een deel van het park ontdekken. Grey glacier en grey lake had ik echt nog willen erbij nemen maar helaas zal dat voor een andere keer zijn.
Patagonië stond reeds lange tijd op mijn bucket list, en door onvoorziene omstandigheden had ik de kans om een er even van te proeven. Echter...dit smaakt naar meer, veel meer! Zowel aan de Argentijnse en Chileense kant is er nog enorm veel te ontdekken en beleven, en bij gevolg hoop ik dan ook snel terug te keren. Ondertussen geniet ik nog na van al de prachtige impressies die op m'n netvlies gebrand staan.
