Virunga staat bekend voor zijn berggorilla's, maar de andere grote trekpleister die zeker evenwaardig kan genoemd worden is een beklimming van de vulkaan Nyiragongo. Aangezien we reeds in Virunga waren, zette ik de ervaring mee op de planning als een leuke extra. Achteraf gezien bleek het een unieke belevenis (spoiler alert) te zijn.
Zoals je eerder kon lezen in deel 1 en deel 2 hadden we reeds meerdere dagen doorgebracht in Rwanda maar vooral de Democratische Republiek Congo. Ik had mijn doel al bereikt, namelijk het ontmoeten van de berggorilla's, dus voor mij was elke extra ervaring leuk meegenomen.
Virunga heeft meerdere actieve vulkanen, maar de Nyiragongo is de enige die je als bezoeker kan beklimmen. Ik zeg wel degelijk klimmen want de trek duurt twee dagen, begint op 1870 meter hoogte en het is iets meer dan 6,5 km klimmen tot de top op 3470 meter. Beschouw het als een "stevige boswandeling" voor ervaren trekkers, echter behoor ik niet tot die categorie en was het meer een "stevige bosmarteling".
Al diegenen die zichzelf de dag van vertrek wilden testen, verzamelden aan het begin van de trek. Het jonge Duitse koppel dat met ons de gorilla's bezocht had, was eveneens van de partij, samen met nog drie andere buitenlanders. Daarnaast gingen er ook nog een hoop militairen, gidsen, dragers.. en een kok mee.
De trek is verdeeld in vijf stukken en er worden rustpauzes ingelast tussen elk stuk.
De eerste etappe is relatief makkelijk en gaat voornamelijk door het dicht begroeide bos. Na die opwarming begint de begroeiing uit te dunnen en start deel twee en drie van de trek. De ondergrond verandert hier eveneens. Vanaf dit punt gaat het op zwarte, gestolde lavastromen naar boven. Hier begint het stevige werk en geregeld krijg je een glimp te zien van de eindbestemming op de top van de berg, maar helaas komt die maar tergend traag dichterbij. De zon, de vochtigheid en ook de hoogte beginnen hier stilaan eveneens in je nadeel te spelen.
Enkele buitenlanders in onze groep hadden meer moeite met het tempo dat voorop werd aangehouden. Voor de veiligheid bleven we steeds op elkaar wachten tijdens de pauzes. De nodige, onderlinge aanmoedigingen hielpen zeker om niet alleen onszelf, maar eveneens de groepssfeer naar hogere regionen te brengen.
Na meerdere uren kwamen we aan het vierde deel van de beklimming. Deze was voor mij persoonlijk de zwaarste. Het stijgingspercentage gaat hier namelijk nog een stuk de lucht in en mijn conditie is helaas net iets minder dan die van een getrainde triatleet. Maar al bij al bleef het allemaal vlot verlopen. De laatste etappe was slechts 500 meter lang, maar leek wel recht omhoog te gaan over vlijmscherpe rotsen. Quitters never win, winners never quit, en na bijna zes uur klimmen bereikten we de top van de Nyiragongo.
"Geweeeeeeldig" zou wijlen Eddy Wally gezegd hebben bij het bereiken van de top. Niet alleen voor de geleverde prestatie maar eveneens voor het zicht vanop en in de vulkaan. Enkele tientallen meters voor het bereiken van die top kan je trouwens de vulkaan al horen rommelen en eens je over de rim kan kijken zie je in de diepte het grootste actieve lavameer ter wereld.
Alles is zo immens groot dat het moeilijk is om het allemaal goed te bevatten. De vulkaankrater is honderden meters diep en meer dan twee km breed. Het lavameer zelf is 500 meter breed. Het is letterlijk en figuurlijk een adembenemend schouwspel. Een goede weergave op foto vastleggen is vrijwel onmogelijk.
Ook het zicht rondom de Nyiragongo is impressionant. Je ziet niet alleen de andere grote vulkanen die gelegen zijn in het park, maar ook het immense Lake Kivu en de stad Goma. In die stad stroomde de lava tot in de stad bij de laatste uitbarsting in 2002, met 120.000 daklozen als gevolg. Zelfs de landingsbaan van de luchthaven werd deels bedolven onder een lavastroom. Vanop de vulkaan zijn de grens met Rwanda en in de verte het Bwindi Impenetrable Forest NP duidelijk zichtbaar.
Eens de zon ondergaat begint pas het echte spektakel. Dan kan je de lava goed zien. Het heeft iets therapeutisch om de verschillende lavastromen in de vulkaankrater hun werk te zien doen. Het is een klank-en lichtshow die moeilijk te bevatten is, en het diepe gegrom dat uit de buik van de vulkaan lijkt te komen, lijkt wel op het geluid van een hongerige reus.
De avond brengt de temperaturen razendsnel naar beneden en met de scherpe wind die op deze hoogte steeds aanwezig is, kom je al snel rond het vriespunt uit. Ook al ligt de vulkaan nabij de evenaar. Gelukkig kan de stralingswarmte van de lava een beetje soelaas bieden. Aan de andere zijde zie je de lichtjes van Goma oplichten en weerkaatst het maanlicht in het Kivu meer.... Zelden heb ik van een mooier uitzicht kunnen genieten en ik betwijfel of ik snel iets gelijkaardigs zal ervaren.
Dus...na een zware inspanning overdag snel die douche in en relaxed wat surfen op het internet?! Helaas, er zijn geen faciliteiten van die aard op de top van deze berg. Nee, geen water.....of elektriciteit.....of signaal van een zendmast.... Maar er zijn wel een dozijn chalets ('hut' zou een belediging zijn) waar telkens twee matrassen in liggen. Ze zijn ideaal om je tegen de koude wind en mogelijke regen te beschermen, maar helaas niet tegen de koude temperaturen. Daarom is het echt aan te raden om warme kledij en een goede slaapzak mee te brengen.
De food & beverage manager van dienst was Ikolo, een jonge kok (maar hij kon eveneens garagist of brandweer geweest zijn....wie zal het zeggen?) met een aanstekelijke glimlach. Zijn keukenmateriaal, ingredienten en zelfs de houtskool waarop hij kookt, sleurde hij diezelfde dag mee de berg op. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat hij er plezier in heeft. Aaaah, die Afrikaanse mindset van "alles komt goed" en "we denken niet aan morgen" is benijdenswaardig. In een open chalet maakt hij koffie om op te warmen en tovert hij 's avonds letterlijk een driegangendiner tevoorschijn. Geweldig hoe inventief wordt omgegaan met een houtskoolvuur. Eten en drinken is trouwens niet inbegrepen in de trek, maar kan je wel afzonderlijk reserveren. Maar daarover later meer. Wat we wel met zekerheid kunnen zeggen, is dat de zitbank naast het fornuis van Ikolo de enige plek is op de top waar je jezelf een klein beetje kan opwarmen.
Er is gelukkig ook een toilet, of beter gezegd een "put in de grond" met drie muren en een dak. Het is net onder de chalets gelegen en in het donker is het opletten geblazen om er te geraken. Het heeft wel het mooiste zicht dat je ooit zal gehad hebben vanop je troon. Tip van de dag: vergeet geen toiletpapier!
Na een korte en vooral ijskoude nacht was het ontbijt dat de kok tevoorschijn toverde een welgekomen deugd. De eggs Benedict die op vele van onze reizen een wederkerend feit zijn waren niet van de partij, maar eerlijk gezegd smaakte de toast met kaas even goed.
Nog een laatste keer keken we over de rim naar het indrukwekkende schouwspel dat een blijvende impressie zou vormen in ons geheugen en dan is het tijd om aan de afdaling te beginnen.
Velen beschouwen dit als het makkelijke gedeelte van de ervaring maar helaas is dalen niet altijd even goed voor de knieën en schuif je snel uit over die scherpe rotsen of losse kiezels. Wederom stopt de ganse groep geregeld onderweg maar dit kan niet weerhouden dat ik last begon te krijgen van mijn knie. De laatste kilometer kon ik niet meer stappen door overbelasting. (Laten we m'n leeftijd en fysieke conditie vooral niet aanhalen.) Maar om dezelfde dag onze terugvlucht vanuit Kigali te halen, was doorbijten de enige optie. Rusten kon daarna in de auto op weg naar de luchthaven.
Een goede voorbereiding maakt de trip naar de top van de Nyiragongo een stuk makkelijker. Daarom geef ik je de belangrijkste praktische tips hieronder nog even mee. Ook op de website van Virunga kan je alles terugvinden. Raadpleeg zeker de site voor eventuele updates.
Je dient vooraf een permit en chalet vast te leggen. De prijs die wij hiervoor betaalden was 356 USD per persoon.
In plaats van zelf alles mee te brengen kan je een rugzak huren voor 100 USD met daarin een slaapzak, warme kledij, eten en water voor de hele trip. In de prijs zit eveneens de geweldige service van onze geliefde food & beverage manager. Voor ons was dit een no-brainer.
Help de lokale bevolking en huur tegelijkertijd een drager voor 25 USD. Zij zeulen niet alleen die zware rugzak naar boven, ze zorgen er ook voor dat ze steeds in je kielzog zitten tijdens de beklimming zodat je steeds water binnen handbereik hebt, wat zeker geen overbodige luxe is.
Mijn vrouw was me deze keer te slim af en kocht één van de handgemaakte wandelstokken die de lokale bevolking aan het begin van de trek aanbieden voor 10 USD. Had ik hetzelfde gedaan dan had mijn knie mogelijks niet zo hard geprotesteerd bij de afdaling.
Toiletpapier....tenzij je liever een stevige scrub hebt van gestolde lava.
Een powerbank om de batterijen van je camera of mobiele telefoon op te laden.
Een hoofdlamp is zeker geen overbodige luxe als je zeker wil zijn dat je in de juiste chalet kruipt voor de nacht.
Zoals ik al eerder aanhaalde hebben we de beklimming van de Nyiragongo bij onze trek naar de gorilla's toegevoegd omdat we het uitkwam met de planning en we toch reeds ter plekke waren. Maar vooraf was dit zeker geen hoogtepunt op onze agenda. Achteraf bekeken vond ik de ervaring bijna even impressionant als die van de gorilla's.
Het is zeker niet makkelijk en als je vooraf reeds fysieke problemen hebt dan zou ik zeker twee keer nadenken alvorens dit te boeken. Maar dat zou dan ook de enige reden zijn waarom ik deze beklimming niet zou aanraden. Ikzelf ben helemaal niet sportief en tram 4 is helaas reeds een feit, maar toch was ik zeker niet bij de traagste tijdens de beklimming, dus je moet evenmin een volwaardige atleet zijn om de top te halen.
Het zicht op het lava meer, de sfeer onderling tijdens de beklimming, het zicht over Virunga, Goma, Lake Kivu en zelfs Rwanda is adembenemend, en ook al kost het wat moeite om dit alles te aanschouwen, het is zeker de inspanning waard.
Bekijk een bezoek aan Virunga zo: je kan in drie landen de gorilla's gaan zoeken, maar je kan slechts in één park een immense vulkaan beklimmen en tevens op de top blijven slapen nadat je uren het grootste actieve lava meer ter wereld hebt liggen bewonderen.
Virunga is voor velen mysterieus en de wilde verhalen die in de pers komen, overtroeven al het mooie dat dit park te bieden heeft. In een land waar steun van de overheid bijna een utopie is, is het belangrijk dat bezoekers zoals wij de lokale economie (en vooral ook het enorme titanenwerk dat verricht wordt door onder andere de park rangers en vele anderen) steunen. De ganse ervaring en organisatie was echt top, en het was met veel tegenzin dat we het park verlieten. Door de huidige pandemie is het park tijdelijk gesloten maar eens ze terug openen hoop ik snel terug te keren!
