Het uiterste zuiden van Argentinië en Chili wordt gekenmerkt door prachtige natuur, wijdse landschappen en veel wind. Het is een paradijs voor de natuurliefhebber, waar de actieve vakantieganger helemaal aan zijn trekken komt. Aangezien ik mijn vakanties graag actief doorbreng, geen schrik heb van een beetje afzien en liefst van al nog heel ver vlieg ook, mag het niet verbazen dat Patagonië al een hele tijd hoog op mijn bucket list stond.
Ik had mijn zinnen gezet op het Chileense nationaal park Torres del Paine voor een trekking van het O-circuit. Ter referentie, op een kaart kan je dit park in het uiterste zuiden van Chili vinden, wat wilt zeggen dat we heel veel moesten vliegen. En dat is nu net wat we graag doen, hier bij Jumpseat. Als we daarbij onderweg nog wat mijlen kunnen verdienen, dan moeten we niet lang nadenken om de reis te boeken. Als je ons volgt op twitter of op Snapchat (voeg ons toe! gebruikersnaam jumpseat_be) zal je al flarden van de trip hebben zien passeren. In dit deel zal ik bespreken hoe we er geraakt zijn. In deel 2 volgt de eigenlijke trekking en in deel 3 review ik de terugvlucht met American Airlines.
Nadat we besloten hadden dat we naar Patagonië zouden reizen, begon de zoektocht naar vluchten. Aangezien ik zelf in de reissector werk, kan ik redelijk goedkoop naar verschillende plaatsen in de wereld reizen. De grote nadelen aan de vluchten die je op deze manier boekt, zijn dat je geen mijlen verdient die je kan gebruiken om in premium cabins te vliegen (wat we hier bij Jumpseat wel eens graag doen) en dat je enkel mee kan als er plaats is. Ik probeer dit dus enkel te doen als het prijsverschil te groot is, of als er geen andere opties zijn. Weken gingen voorbij, zonder dat er interessante vluchten te vinden waren, tot eind augustus een enorm interessante error fare voorbij kwam. Alle vluchten van American Airlines van en naar Zuid-Amerika, gekocht via hun Braziliaanse website werden foutief geprijsd. Vluchten werden tot 10 keer goedkoper verkocht dan hun normale prijs. Zonder nadenken heb ik twee tickets van New York naar Buenos Aires geboekt, in business class! In deze Flyertalk thread kan je nalezen wat er toen allemaal gebeurd is. Jumpseat bestond in die periode nog niet, anders had je er zeker hier of op ons forum over kunnen lezen. Voor € 380 per persoon vlogen we in business class heen en weer tussen New York en Buenos Aires. Om in New York te geraken, boekte ik een goedkope vlucht via mijn werk.
Na een nacht in Brooklyn, in Hotel Indigo Brooklyn (bekend om zijn Bonus Point Packages, ideaal als je op zoek bent naar status bij IHG, maar voor de rest maar een gemiddeld hotel), namen we de metro naar John F. Kennedy International Airport.
Aangezien we in business class vlogen, hadden we toegang tot de Admirals Club JFK. Na een vlotte check-in en uitgebreide veiligheidscontrole, zijn we dus snel naar de lounge gelopen, waar we op zoek gingen naar een rustig plaatsje om wat te rusten voor de vlucht.
Jammer genoeg waren alle rustige plaatsjes bezet. Nadat een groot deel van de American Airlines vluchten vertrokken was, konden we toch ergens twee zeteltjes bij elkaar bemachtigen en genieten van onze twee gratis drankjes (meer krijg je er namelijk niet... gierigaards!). We knabbelden met lange tanden wat van de niet al te smakelijk uitziende hapjes en waren blij dat we na 2u in de lounge eindelijk aan boord konden gaan.
Het verschil met lounges in Europa is enorm. Tenzij je toegang hebt tot één van de exclusieve premium lounges in de VS, moet je niet veel verwachten van je lounge-ervaring.
American Airlines is volop bezig met het upgraden van de business class cabines in haar toestellen. Jammer genoeg hebben ze nog heel wat werk voor de boeg, waardoor de kans groot is dat je met een oude versie te maken krijgt, die tegenwoordig absoluut niet meer competitief is. Gelukkig konden we twee stoelen naast elkaar aan het raam bemachtigen, want ik zou absoluut niet gelukkig geweest zijn als ik de 10 uur durende vlucht in één van de middle seats zou hebben moeten doorbrengen (ja, middle seats, het bestaat nog in business class...)
Nadat we ons geïnstalleerd hadden, werd er een welkomstdrankje rondgebracht. Ik koos voor de champagne, geserveerd in een elegant plastic bekertje. In het menu stond dat de champagne die aan boord geserveerd werd Charles Ellner Grand Réserve Brut was. Ik weet niet of dit waar was, maar de smaak had meer weg van rioolwater dan van champagne. Ik denk niet dat ik ooit zo'n verschrikkelijk slecht smakende champagne, cava of eender welk ander bubbelend lichtgeel doorzichtig vocht gedronken heb.
Wat ze wel goed doen, is het aanbieden van Bose noise canceling headsets. Deze zorgen er voor dat je bijna niets meer van de motorgeluiden van het vliegtuig hoort, waardoor je ongestoord van het geluid van je film kan genieten. Jammer genoeg valt er visueel niet veel te genieten met het minuscule schermpje en het beperkte aanbod films.
Eenmaal in de lucht kregen we, na de klassieke 'hot nuts', in één keer ons voorgerecht, hoofdgerecht en salade geserveerd. Perfect zo, aangezien het een late vlucht was (we vertrokken rond 23u) en ik zo mijn slaap kon maximaliseren. Als voorgerecht was er Thaise kip en als hoofdgerecht koos ik voor de steak met macaroni en kaas. Vreemde combinatie, geen verfijnd eten, maar eigenlijk smaakte het wel.
De crew was duidelijk ook gehaast, want ik kreeg amper de tijd om alles op te eten (of het kan ook gelegen hebben aan de massa's foto's die ik genomen heb tijdens het eten...). In ieder geval, alles werd snel afgeruimd, en na een ijsje met chocoladesaus, slagroom en nootjes kon ik onder de wol kruipen.
Aangezien dit de oude business class was, gaan de zetels niet volledig plat. Het gaat om 'Angled Lie Flat Seats'. Het was de eerste keer dat ik dit type business class gevlogen heb en ik moet zeggen dat ik, ondanks het feit dat ik niet helemaal plat lag, toch goed geslapen heb. In totaal heb ik een zestal uur lekker geslapen en ben goed uitgerust wakker geworden. Als ontbijt koos ik voor muesli met Griekse yoghurt en vers fruit. Heel lekker!
Wat minstens zo belangrijk was als de vlucht, was het aantal mijlen dat ik er mee zou verdienen. Begin september lanceerde American Airlines een fast track offer, waarbij je al na 5000 gevlogen mijlen gold kon worden in het AAdvantage programma. 9000 mijlen leverden platinum op. Met deze vlucht was ik dus al meteen gold. De terugvlucht heeft me tot platinum gebracht, wat me dus OneWorld lounge access en dubbele mijlen oplevert.
Eenmaal in Buenos Aires namen we de taxi naar Intercontinental Buenos Aires. Dankzij de IHG Best Price Guarantee, had ik hier een gratis hotelkamer kunnen regelen. We werden geüpgrade naar een prachtige Junior Suite met toegang tot de lounge.
Nu, de lounge was niet meteen de moeite. Dit moet één van de kleinste (hotel)lounges zijn waar ik ben geweest en het aanbod aan eten en (vooral) drank was ondermaats. Enkel tussen 18u en 20u worden er wat frisdranken, wijn en bier geserveerd, samen met wat kleine warme hapjes. Stipt om 20u wordt alles opgeruimd en word je buiten gekeken.
Aangezien we een vroege vlucht hadden, moesten we ook vroeg ontbijten. Het ontbijt gaat open om 6u30, maar toen we aankwamen, was nog niet alles beschikbaar. Zo waren er bijvoorbeeld nog geen broodjes. We moesten het stellen met wat yoghurt met (lekker) fruit en uiteraard een glaasje Argentijnse schuimwijn.
Patagonië ligt helemaal in het zuiden van Argentinië en Chili, dit in tegenstelling tot Buenos Aires. Een optie is om met de bus van Buenos Aires naar het zuiden te reizen, maar dit raad ik je af. De afstand is enorm groot en onderweg is er, buiten het wijdse landschap, niet veel te zien. Een alternatief is een vlucht van Buenos Aires naar El Calafate. Dit stadje in het uiterste zuiden van Argentinië geldt als uitvalsbasis voor de verschillende natuurgebieden en nationale parken in Patagonië. Aangezien dit één van de weinige luchthavens in het zuiden is, en Aerolíneas Argentinas een monopolie heeft, kunnen de vluchten zeer duur zijn. Wij betaalden ongeveer 340 euro, waarbij we op de terugvlucht wel naar de kleine luchthaven van Buenos Aires vlogen, terwijl onze vlucht terug naar New York van de grote luchthaven zou vertrekken.
De vlucht duurt een kleine 3u en onderweg krijg je drank en een snack geserveerd. Niet veel (en het broodje was ook niet echt lekker), maar toch aangenaam dat je nog iets geserveerd krijgt tijdens een korte afstandsvlucht in economy.
Op de kaart zag onze uiteindelijke route er als volgt uit:
Vanuit El Calafate namen we de bus naar Puerto Natales. Hiervoor ga je naar het busstation en boek je bij Turismo Zaahj (liefst de dag voordien) je tickets. Een enkele reis naar Puerto Natales kost 40 euro. Wij hadden geluk en konden nog net de laatste 2 plaatsen bemachtigen. Helaas waren dit de slechtste plaatsen, vlak naast het toilet.
Onderweg naar Puerto Natales moet je de grens over, wat redelijk veel tijd in beslag kan nemen. Chili is zeer streng wat betreft het invoeren van etenswaren. Verse producten komen absoluut het land niet binnen en het is belangrijk dat je alles aangeeft, anders bestaat de kans dat je zeer hoge boetes moet betalen. Ik had een hele hoop eten (Uncle Ben's express rijst, instant noodles, snickers,...) mee voor de trekking, maar alles mocht de grens over. De bus vertrekt om 8u 's morgens en komt normaal gezien iets na 13u aan in Puerto Natales.
Tot onze verrassing zagen we in het busstation van Puerto Natales dat de bus naar Torres del Paine om 14u30 zou vertrekken. We hadden een strak schema, dus dit kwam perfect uit. We moesten wel nog wat geld afhalen en gasflesjes kopen, dus zijn we snel naar het centrum gesprint om nog wat voorraad in te slaan. We waren net op tijd terug en konden nog dezelfde dag naar het park rijden. Qua busverbinding heb je vier opties. Alle bussen vertrekken op hetzelfde moment en rijden in colonne naar het park, waar er drie stopplaatsen zijn. De prijzen van de busmaatschappijen zijn ongeveer even hoog. Wij kozen Via Paine en betaalden 15.000 peso (heen en terug). For what it's worth: onze bus is onderweg in panne gevallen, waardoor we moesten overstappen in een andere bus, die heel goed geventileerd was (waardoor al het stof van de grindweg de bus inwaaide).
Uiteindelijk zijn we in het park geraakt. Bij de Laguna Amarga-ingang betaalden we de 18.000 peso inkom en na een kort ritje met de shuttlebus (2.800 peso) naar Hosteria Las Torres kon het avontuur beginnen.
