Zoals jullie in het eerste deel reeds konden lezen, was een gorilla trek onze hoofdreden om naar Virunga af te zakken. We vervolgen ons reisavontuur door Virunga in dit tweede deel.
De eerste ochtend van onze gorillatrek waren we al vroeg uit de veren om snel een lekker ontbijt te nuttigen want we zouden de krachten nodig hebben. Het personeel in Mikeno Lodge was duidelijk even enthousiast over onze trek, wat nog maar eens bewijst hoe fier deze mensen zijn over hun prachtige park en wat het allemaal te bieden heeft.
Onder begeleiding vertrokken we voor een rit van een uur om aan te komen bij het vertrekpunt. Stel je er niet teveel bij voor, het is eerder een plek waar je in een hut de briefing kan volgen alvorens te vertrekken. Maar wat er wel leuk is, is het feit dat er nog een oud plakkaat staat van de tijd dat dit het Nationaal Albert Park was. Het is één van de weinige overblijfselen van het ontstaan van het huidige Virunga NP.
Eerst en vooral moet je flexibel zijn bij de aanvang van dit avontuur. Er is immers geen garantie dat je gorilla's te zien krijgt. De zoektocht kan van een uur tot een halve dag duren.
Gelukkig zijn de verschillende gorilla families zeer goed gekend door de rangers en ze hebben een vrij goed idee van waar deze fantastische zoogdieren zich kunnen bevinden. Je krijgt voor je vertrek een briefing waarin uitleg gegeven wordt over de verschillende families. De rangers geven duiding bij de familie die ze voor jou uitgekozen hebben om te bezoeken. Door verschillende families al roterend te bezoeken, proberen ze de overlast voor de dieren zoveel mogelijk te beperken.
Daarnaast krijg je richtlijnen voor de ontmoeting. Zo moet je steeds enkele meters afstand houden tussen jou en de dieren. Geen flitsen mogen gebruikt worden bij het nemen van de foto's en mondmaskers zijn zoals je je wel kan inbeelden altijd verplicht (en dit was reeds voor de hele COVID-19 crisis).
In de praktijk merken we echter wel dat de afstand soms onmogelijk te behouden is, vooral wanneer de gorilla's je pad willen kruisen of als er jonge en speelse gorilla's plotseling boven je hoofd komen bengelen. Verder zijn er de logische zaken zoals vermijden om bruuske bewegingen te maken, of luid te spreken. Ook oogcontact wordt afgeraden aangezien dit als uitdagend kan opgenomen worden. Wanneer een gorilla zou aanstalten maken om aan te vallen, dien je zeker niet weg te rennen maar rustig te blijven en indien nodig stilletjes achteruit te gaan.
Eens iedereen klaar was, vertrokken we op onze zoektocht. In het begin van de tocht was het vrij makkelijk om er stevig de pas in te zetten, ook al gaat het soms stevig bergop. Maar na een dik half uur was er geen pad meer te bespeuren en kwam de machete goed van pas om ons een weg te banen door de jungle. Het is soms fascinerend om te zien hoe de rangers zich kunnen oriënteren en tegelijk hun weg vinden in deze dicht begroeide heuvels.
Na een dik uur stappen komen we in een gedeelte waar er meer bamboobegroeiing is en waar de rangers ons attent maken op de eerste geluiden van de gorilla's. Het doet wat me je als je in het midden van al dit groen in de verte een silverback op zn borst hoort slaan. Een kwartier later zijn we zeer dichtbij en worden we door de rangers gevraagd om onze maskers op te zetten en onze rugzakken achter te laten.
En dan is het zover. Ineens ligt er voor jou een gorilla in het gras, rustig op zijn gemak naar jou te staren, terwijl zijn zus iets verder in een boom gekke kuren uithaalt. Het is surreëel en tegelijk verbazingwekkend hoe kalm de dieren blijven bij het zien van mensen. M'n camera draait op volle toeren (ondanks het feit dat er zeer weinig licht is) en buiten mezelf en mijn vrouw is er enkel één jong koppel dat onze ervaring deelt.
We zijn allemaal vol verwondering aan het kijken, maar ineens moeten we met z'n allen achteruit in het dichte gras springen want daar komt een moeder met haar jong voorbij. Ik duw me zover mogelijk achteruit maar door de dichte bebossing is er weinig manoeuvreerruimte waardoor ik de gorilla tegen mijn been voel eens ze ter hoogte van mij is. Geen glazen wanden of meters brede waterpartijen tussen mens en primaat zoals in de zoo, maar enkel haar vacht en de stof van mijn kleren. Indrukwekkend, maar tegelijk wordt het duidelijk dat dit hun terrein is.
De gorilla's wandelen een eind verderop en we volgen op een afstand. In een iets meer open plek zien we de rest van de familie luieren. Hier zien we ook twee silverback gorilla's, impressionante verschijningen waar je op het eerste zicht toch even van opkijkt. Zeker als één van hen tot op een meter of drie van jou komt staan om even te polsen wie die nieuwsgierige wezens wel zijn.
Maar omdat de ervaring zo intens is voel je je op de een of andere manier niet echt geïntimideerd, maar eerder vol met respect voor deze prachtige dieren die zo onschuldig hun leven lijden in dit groene paradijs. Ondertussen zijn er ook nog twee jongere gorilla's die continu kattenkwaad uithalen en de rangers hun zenuwen testen door steeds tot vlak bij ons te komen door aan de overhangende takken te hangen en te spelen. Tenslotte is er nog een jonge moeder die haar baby van een paar weken oud stevig vast houdt en vertroetelt net zoals wij mensen dat doen.
Dat is dan ook één van de dingen die me het meeste zullen bijblijven, de handelingen, gelaatsuitdrukkingen en interacties die zoveel gelijkenissen vertonen met ons. Helaas, een uur vliegt echt voorbij en al gauw moeten we de groep terug verlaten. Hoe menselijk de gorilla's ook overkwamen, ze geven geen moer over ons vertrek, wat zeker niet wederzijds is.
De tocht naar het basiskamp verloopt vlot en al snel zitten we terug in de jeep onderweg naar Mikeno lodge om daar te bekomen van ons avontuur.
Een trektocht naar de gorilla's was de hoofdreden om naar Virunga af te reizen en stond reeds lange tijd in mijn persoonlijke bucket list top 3. Was het al het wachten waard? Absoluut! Het is moeilijk te beschrijven maar het voelt goed om een zeer bedreigde diersoort te gaan zoeken in het wild, en er tegelijk hun bestaan en bescherming mee te ondersteunen.
De interactie op zich is surreëel en achteraf bekeken vraag je jezelf af hoe het kan dat een bezoek aan deze dieren zonder enige afbakening of bescherming (de rangers zijn er inderdaad wel bij en hebben indien nodig bescherming ter beschikking) mogelijk is. Maar door net de raad te volgen van de rangers en de gorilla's niet echt te storen in hun eigen habitat, krijg je echt de kans om een wereld te ontdekken die je anders alleen maar op National Geographic te zien krijgt. Zonder twijfel een aanrader voor iedereen die van wildlife, avontuur of buitengewone ervaringen houdt.
