Tim Baelus

10 min leestijd

Hiking in Patagonië: Torres del Paine O-circuit

Als één van de mooiste trekking routes op deze planeet, spreekt het O-circuit van Torres del Paine reizigers van over heel de wereld aan. Er zijn online dan ook heel wat informatie en mogelijke reisplannen over te vinden. Toch heb ik zelf gemerkt dat de informatie die te vinden is, niet altijd even duidelijk is.

Met dit verslag geven we je een voorbeeld van een trekking van het O-circuit in 7 dagen. Er wordt aangeraden om de route in 8 tot 10 dagen te doen, dus onze route is er één voor redelijk snelle wandelaars.

Voorbereiding

Een reis naar Patagonië wordt niet op dezelfde manier voorbereid als een citytrip naar New York. In Patagonië kan het koud zijn, het kan er warm zijn, het kan er ongelooflijk hard waaien, het kan er regenen, het kan er er sneeuwen en dat allemaal in een periode van 24 uur. Het spreekt dus voor zich dat het materiaal dat je meeneemt ook tegen al deze natuurelementen bestand moet zijn. Als gepassioneerd mijlenverzamelaar kwam het goed uit dat er net een promotie was bij decathlon, waarbij je dubbele mijlen kreeg bij alle online aankopen met American Express. Al mijn kledij, slaapmatje, kookmateriaal, slaapzak,... heb ik op deze manier gekocht. Enkel voor de tent hebben we wat langer moeten zoeken, aangezien de tentjes van decathlon niet bestand zijn tegen de harde wind in Patagonië. Uiteindelijk kochten we een lichte 3-seizoenstent van Salewa. De enige fout die we gemaakt hebben, is dat we een te lichte slaapzak hadden meegenomen. Onze slaapzakken waren bestand tegen temperaturen tot 11°, terwijl het 's nachts vaak veel kouder (onder het vriespunt) kon worden. De nachten waren ongelooflijk koud en we hebben 's nachts dus heel hard afgezien. Bespaar dus zeker niet op een slaapzak! Onze rugzakken wogen uiteindelijk 20 kilo.

Qua eten had ik in België een aantal pakjes Uncle Ben's express rijst, instant noodles, instant soep, Snickers, snoep en wat energierepen gekocht. In het park zelf is er ook eten te koop, maar het is daar zeer duur. In Puerto Natales hebben we wat gasflesjes gekocht en zo hadden we al het materiaal voor een weekje kamperen in de prachtige natuur van Torres del Paine National Park.

De meeste bezoekers van het park blijven er slechts enkele dagen. Er zijn veel dagjestoeristen die naar Las Torres wandelen en de meest populaire route is de W-route, in het zuiden. Slechts 5% van de bezoekers van het park doet het volledige O-circuit. Wanneer je het O-circuit wilt doen, raad ik je aan om te vertrekken van Hosteria Las Torres en de route in tegenwijzerzin te doen. Je rugzak is namelijk het zwaarst tijdens de eerste dagen en dat stuk van de route is relatief 'vlak'. Bovendien heb je dan ook het mooiste uitzicht bij het oversteken van de John Gardner pas.

Dag 1 - Las Torres naar Dickson

Zoals je in deel 1 kan lezen, zijn we 's avonds aangekomen bij Hosteria Las Torres. Na een (zeer winderige) nacht op de camping van Las Torres, zijn we de volgende ochtend vroeg vertrokken. Het zou namelijk een lange dag worden. De afstand van Las Torres tot Dickson bedraagt ongeveer 31 kilometer. Dit was ook de grootste afstand die we tijdens de hele tocht op één dag hebben afgelegd.

Onder een schitterende regenboog vertrokken we voor een tocht met prachtige vergezichten, weides vol bloemen, veel wind, klaterende beekjes (waar je je drinkbus kan vullen!) en regelmatig een stevige beklimming.

Na een 12-tal kilometer kom je bij Serron. In principe zou je hier kunnen overnachten, maar aangezien we een strak schema hadden, zijn we nog 19 kilometer verder gewandeld tot aan Dickson. De laatste kilometers bleven maar duren en onderweg is de wind nog zeer sterk komen opzetten:

https://www.instagram.com/p/_Hbfe6J7EF/

Kortom, we waren blij toen we eindelijk bij Dickson arriveerden en onze zware rugzak konden neerzetten. Het uitzicht deed wel alle pijn vergeten: een achtergrond met besneeuwde bergtoppen en voorbijdrijvende ijsschotsen in het staalgrijze gletsjerwater. Geen slechte plaats om te overnachten :)

Dag 2: Dickson naar Perros

Deze dag staat er een korte tocht van een negental kilometer op het programma. In tegenstelling tot gisteren hebben we deze dag grotendeels onder een bewolkte lucht moeten lopen. Het landschap was ook helemaal anders dan de dag voordien. Waar het gisteren vooral weides waren, wandelen we vandaag het grootste deel van de tijd door een zeer mooi bos. Vlak voor je aan de camping van Perros komt, passeer je je eerste gletsjer van de tocht, de Perros Gletsjer. Het was er ijskoud, maar we hebben toch even tijd genomen om van het uitzicht te genieten. Net toen we onze tent hadden opgesteld, begon het te regenen. Net op tijd klaar dus! Naarmate de tijd vorderde, ging de regen over in lichte sneeuw. We wisten toen nog niet wat ons morgen te wachten stond. We hoopten dat het de volgende dag terug droog zou zijn, aangezien we de redelijk steile John Gardner pas over zouden moeten.

Dag 3: Perros naar Grey

We staan weer redelijk vroeg op. Er was ons gezegd dat de 12 kilometer lange tocht van Perros naar Passo een 6,5u zou duren. Wij moesten echter niet naar Passo, maar nog 10 kilometer verder, naar Grey. Het is nat, er ligt een klein beetje sneeuw, maar we zien het volledig zitten! We plooien snel onze natte tent op en vertrekken dan richting John Gardner Pas. De lichte sneeuw gaat al snel over in zwaardere sneeuw en na een tijdje zakken we tot aan onze knieën weg in het witte goedje. Dit hadden we niet verwacht... Maar vol goede moed zetten we verder. We stappen snel door en halen een groep in die voor ons vertrokken is. Na een tijdje zijn we echter helemaal de weg kwijt. De wind waait sneeuw en ijs in ons gezicht, de sneeuw komt op sommige plaatsen tot onze middel en de trail markers zijn niet meer te zien. We lopen daarom een stukje terug tot we de groep, die een gids bij heeft, terug vinden en volgen hen dan maar verder. Zonder de gids, zouden we gegarandeerd niet over de pas geraakt zijn. Hoe hoger we komen, hoe harder de wind waait. Op sommige plaatsen moeten we ons allemaal plat in de sneeuw leggen om niet omver gewaaid te worden. Op één punt hebben we zo een kwartier in de sneeuw gelegen. Een jongen en een meisje in de groep waren totaal niet voorbereid op een tocht door de sneeuw. Zonder handschoenen en zonder waterafstotende kledij hadden ze het zeer moeilijk. Op een bepaald moment wilde het meisje achterblijven. Wenend ging ze in de sneeuw zitten en wou niet meer verder. Uiteindelijk heeft mijn broer haar rugzak nog gedragen en heb ik haar over de pas getrokken.

https://www.instagram.com/p/-OGxVAyQif/

Nat en verkleumd geraken we uiteindelijk over de pas. Als je de top van de pas rondt, heb je (in normale omstandigheden) een prachtig uitzicht over de imposante gletsjer Grey. Jammer genoeg was het weer zo slecht dat we amper iets konden zien van de gletsjer. Gelukkig sneeuwde het aan de andere kant van de pas niet meer, maar de afdeling was toch redelijk gevaarlijk. We komen al snel in een bos, waar de sneeuw zich met modder vermengd heeft, wat voor een zeer gladde ondergrond zorgt. We slibberen naar beneden tot bij Passo, waar we snel iets eten en dan stevig doorstappen tot aan Grey.

We hebben het koud, het regent af en toe en we zijn moe, maar het ongelooflijk mooie uitzicht dat we op de Grey gletsjer hebben, maakt het draaglijk.

Uiteindelijk komen we redelijk laat in camping Grey aan. Wat meteen opvalt is dat het hier een pak drukker is. We bevinden ons nu op het gedeelte van de W-route. Waar we de voorbije dagen bijna niemand tegen kwamen, lijkt het nu op sommige plaatsen alsof we op de wandeldag van de plaatselijke Nordic Walkingclub beland zijn (denk fluo-roze trekkingkledij en fanny packs).

Dag 4: Grey naar Paine Grande

Dit stuk van het circuit is één van de makkelijkste stukken van de tocht. Jammer genoeg vonden we het ook vreselijk saai. Er was niets uitdagend aan en door het slechte weer had je ook geen mooi zicht op de gletsjer en het gletsjermeer. Voor mij is dit ook één van de redenen om het volledige O-circuit te doen en niet de W-trek. Als je de W doet, moet je dit stuk namelijk twéé keer doen (heen en terug). Na een snelle tocht van een paar uurtjes komen we aan op Paine Grande. Qua locatie wel één van de mooiste campings, aan de voet van de Paines en aan de rand van Lago Pehoé.

Dag 5: Paine Grande naar Italiano (en Mirador Britanico)

Van Paine Grande naar Italiano is het maar een kleine 7 kilometer wandelen. Italiano is een gratis camping en daar stellen we meteen onze tent op, om vanaf daar naar Mirador Britanico te wandelen (zonder rugzak!). Mirador Britanico ligt 5,5 kilometer verder (en ook een heel pak hoger). Je wandelt door de prachtige Frances vallei, voor mij één van de hoogtepunten van de reis. Aan je linkerkant zie je regelmatig lawines donderend naar beneden storten, aan je rechterkant heb je een schitterend uitzicht op de Cuernos en helemaal beneden zie je het turquoise water van Lago Pehoé. Adembenemend!

Dag 6: Italiano naar Torres

Een lange dag (22 kilometer) waar het venijn in de staart zit. Om bij Torres te geraken moet er een hele afstand geklommen worden. De kilometers van de afgelopen dagen begin je nu te voelen en de laatste beklimming naar Torres is op sommige plaatsen zeer steil (neem zeker de shortcut naar Chileno die je onderweg tegenkomt!). Niettegenstaande het een lange, zware dag was, was het uitzicht onderweg weer de moeite. Je wandelt een groot gedeelte van de tijd langs het blauwe Nordenskjöld meer:

Wanneer je op de (gratis) camping aankomt, heb je in principe nog de mogelijkheid om naar de Torres te gaan kijken. Helaas was het bewolkt en begon het te sneeuwen, waardoor je niets van de Torres kon zien. Dat plan hebben we dus maar laten varen. We zouden de volgende dag wel gaan.

Dag 7: Torres naar Mirador Torres en uitgang

De Torres bij zonsopgang is één van de hoogtepunten van een reis naar Torres del Paine National Park. Uiteraard moet het dan wel goed weer zijn. De zon zou opkomen om 5u15, dus we hadden onze wekker om 4u gezet. Het zou een drie kwartier wandelen (lees klimmen) zijn naar het uitzichtpunt. Afgelopen nacht was de allerkoudste van de hele reis: 2 broeken, 3 truien, 2 jassen, een muts, slaapzak en extra deken kregen me niet warm. Toen de wekker ging, na een slapeloze nacht, en ik naar buiten keek, was de verklaring snel te vinden. Het was hard aan het sneeuwen. De lucht was zwaarbewolkt en de Torres waren niet te zien. Het leek ons dus niet de moeite om nu al naar boven te klimmen. We gokten er op dat het zou opklaren. En inderdaad. Rond 6u stopte het met sneeuwen en er was zowaar wat blauwe lucht te zien. We trokken snel onze schoenen aan en begonnen naar boven te klimmen.

Net toen we bij het uitzichtpunt aankwamen, begon de zon op de Torres te schijnen. Een prachtig zicht en mooie afsluiter van de reis. Hierna was het enkel nog onze tent een laatste keer opplooien en dan bergaf richting Hosteria Las Torres, waar we de shuttle bus naar Laguna Amarga namen om van daar de bus terug naar Puerto Natales te nemen.

In Puerto Natales hebben we ons meteen volgepropt met hamburgers en frieten, want een week overleven op een beetje noodles en rijst en ondertussen een zware inspanning leveren deed ons toch naar stevig voedsel verlangen :)

Conclusie

Torres Del Paine National Park is de gedroomde reisbestemming voor de reiziger die qua natuur en lichamelijke inspanning verder wil gaan dan de dagelijkse tocht, door de perfect gemanicuurde tropische hoteltuin, naar de ligstoel aan het met palmbomen omzoomde zandstrand (wat we stiekem af en toe ook wel eens graag doen :) ).

Deze artikels kunnen je ook interesseren